Najpierw wiadomość, że długie rekolekcje są w zimie, na feriach. Potem okazuje się, że nasze urlopy mamy zaplanowane właśnie na luty. Dzieła dopełnia list pary krajowej i przeprowadzony na jego podstawie dialog małżeński zakończony stwierdzeniem, że jesteśmy niestety tylko sympatykami ruchu, że nie mamy podstawowej formacji, że tylko czerpiemy wszystko dla siebie, a nic nie dajemy w zamian. Zrozumieliśmy, że to nie tak, że musimy coś zmienić, że to nie przypadek,nie zbieg okoliczności, ale ręka Pana, który wszystko tak poukładał, że nasza decyzja mogła być tylko jedna - jedziemy na rekolekcje.

         Wielka radość, wykonany telefon i zapisanie nas oraz wysłanie karty zgłoszeniowej na rekolekcje. Wydawałoby się, że to już wszystko, tylko czekać i jechać, ale niestety zaczynają się "schody".Z jednej strony wielka chęć przeżycia rekolekcji, z drugiej przedłużająca się choroba męża i moje niewytłumaczalne obawy, strach i lęk, że nie damy rady. Ale od czego nasza wiara i modlitwa? "Jezu, jeżeli chcesz abyśmy byli na tych rekolekcjach, to spraw, żeby się tak stało".