Kolejne, drugie w tym roku pracy spotkanie Diakonii Modlitwy odbyło się w sobotę 12 grudnia 2015r.
i przebiegało według stałego programu, którego pierwszy punkt stanowi Msza św. w kaplicy Sióstr Karmelitanek.
W  homilii ks. Mieczysław Barć nawiązał do Matki Bożej z Guadalupe, której to wspomnienie przypadło właśnie
w tym dniu. Przedstawił w skrócie przebieg objawień podkreślając macierzyńską troskę Maryi wyrażoną
w obietnicy: „Dam matczyną miłość i współczucie wszystkim, którzy pragną mojej pomocy” oraz „Tutaj zobaczę ich łzy, ale uspokoję ich i pocieszę”. Nawiązując do rozpoczętego 8 grudnia, w dniu poświęconym Niepokalanemu Poczęciu NMP, Roku Świętego Miłosierdzia, wskazał na miłosierdzie Boże jako Jego największy przymiot. „Miłość Boża kwiatem, a owocem miłosierdzie Boże.”

Być miłosiernym w języku hebrajskim oznacza:

1) pochylić się nad kimś i wyciągnąć do niego ręce, co znaczy „Jestem z tobą”.
2) Współcierpieć z drugą osobą i unikać zranienia jego uczuć.

3) Być delikatnym jak matka i jak ona pocieszać. Drugie i trzecie znaczenie to jakby echo Księgi Izajasza „Lecz On się obarczył naszym cierpieniem. On dźwigał nasze boleści” z 53,4 „Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę”. Iz 66,13.

4) Przynosić ulgę w bólu, pomagać w oddychaniu. To ilustracja z Księgi Mądrości, która przedstawia Boga jako miłośnika życia, czuwającego nad nami, pomagającego nam oddychać tym tchnieniem życia, które On chce nam dać. Wezwanie do miłosierdzia, to wezwanie do spotkania dwóch serc: Serca Boga i serca człowieka.

Ksiądz przytoczył też przykład z życia ks. kardynała Schönborna o tym jak przyszła do niego kobieta, która twierdziła, że ukazuje się jej Pan Jezus. Chcąc zbadać sprawę polecił, by przy kolejnym spotkaniu z Panem Jezusem poprosiła
Go o wyjawienie najskrytszych grzechów kardynała. Kiedy spotkał ją ponownie zapytał o spełnienie swojej prośby
i o odpowiedź Jezusa. Kobieta powtórzyła słowa Pana Jezusa: „Powiedz kardynałowi, że nie pamiętam jego grzechów.” Przykład ten jest potwierdzeniem słów proroka Jeremiasza „Nie będę już pamiętał ich grzechów” (31,34). W tym nadzwyczajnym Roku Miłosierdzia mamy szczególnie zanurzać się w tę Miłość Miłosierną Boga i doświadczać radości z tego, że On odpuszcza nam i nie pamięta naszych grzechów. Warto też, parafrazując słowa wypisane na płycie nagrobnej prezydenta Johna Kennedy΄ego:  „Nie pytaj, co może Ameryka zrobić dla ciebie, ale co ty możesz zrobić dla niej” zapytać siebie: „Co mogę zrobić dla Chrystusa?”

Na zakończenie mszy św. wszyscy uczestnicy spotkania i przedstawiciele poszczególnych rejonów otrzymali broszurki ze specjalnie opracowanymi na ten rok modlitwami do codziennego odmawiania. Zostały one wydrukowane w takiej ilości, aby mogły otrzymać je wszystkie małżeństwa z DK naszej diecezji. Zachęcamy do modlitwy i życia pełnią darów tego nadzwyczajnego roku.

Dalsza część spotkania odbywała się w salce przy kościele Ojców Pijarów i składały się na nią:

- posiłek

- ogłoszenia i informacje Pary Diecezjalnej

- wprowadzenie w tematykę spotkania

- Koronka do Miłosierdzia Bożego

- konferencja ks. Mieczysława

- Różaniec w kościele Ojców Pijarów

Temat adwentowego spotkania brzmi: „Moc Ducha Świętego w liturgii”. 
We wprowadzeniu Krystyna i Marek Rzucidłowie nawiązali do tematu „Moc Ducha Świętego w Biblii” podkreślając wartość Słowa Bożego i jego moc w życiu człowieka. Słowo ludzkie jest pozbawione mocy. Uzyskuje ją dopiero wtedy, gdy pokrywa się ze Słowem Bożym i kiedy przeniknięte jest światłem Ducha Świętego. Szczególnie jest to ważne w dziedzinie ewangelizacji. Historia zbawienia nie leży w rękach głosicieli, lecz pozostaje dziełem Bożym.

Liturgia, sakramenty – to szczególna i uprzywilejowana przestrzeń działania Ducha Świętego, przez którą sprawia On, że misterium paschalne Jezusa Chrystusa jest dla nas obecne i dotykalne. Chcąc prowadzić życie
w Duchu zapoczątkowane w chrzcie św. potrzebujemy świadomie i systematycznie poddawać się mocy Ducha Świętego.

Częścią liturgii, w której działanie i moc Ducha Świętego jest najlepiej widoczna i najpełniej wyrażona, jest modlitwa eucharystyczna, wypowiadana przez kapłana, w czasie której przywołuje on słowa Chrystusa z ostatniej wieczerzy. To Duch Święty uświęca chleb i wino, sprawia, że dokonuje się przeistoczenie. Kapłan jest sługą.

Wezwanie Ducha Świętego jest nieustannym przypomnieniem, że każdą celebracją kieruje Bóg, tak jak Bóg kieruje całą historią zbawienia.

Jednym z owoców Paschy Jezusa jest dar odpuszczenia grzechów, który możemy wielokrotnie celebrować
w sakramencie pokuty i pojednania. Kościół mocą Ducha Świętego kontynuuje Chrystusowe dzieło uzdrawiania
i zbawiania poprzez sakrament pokuty i namaszczenia chorych. „Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi.”

Celem Eucharystii jest przemiana nas rozproszonych i zagubionych w żywy Kościół. To owoc modlitwy Chrystusa w Wieczerniku: „Aby byli jedno”. Przychodzimy na Eucharystię, aby przyjmując Ciało Chrystusa, stać się jednym ciałem i jedną duszą w Chrystusie. To jest owocem działania Ducha Św. w nas.

               „Celem posłania Ducha Świętego w każdej czynności liturgicznej jest doprowadzenie nas do komunii
z Chrystusem, by formować Jego Ciało. Duch Święty jest jak sok winnego krzewu Ojca; przynosi on swój owoc
w latoroślach. W liturgii urzeczywistnia się najbardziej wewnętrzne współdziałanie Ducha Świętego i Kościoła. Duch komunii zawsze pozostaje w Kościele i dlatego Kościół jest wielkim sakramentem Boskiej komunii, która gromadzi rozproszone dzieci Boże. Owocem działania Ducha w liturgii jest nierozłącznie komunia z Trójcą Świętą i komunia braterska.”(Katechizm Kościoła katolickiego:1108)         

Świętowanie  niedzieli.   (List apostolski Jana Pawła II Dies Domini):

Niedziela jest dniem światłości, można więc nazwać ją także dniem „ognia”, nawiązując do Ducha Świętego. Światłość Chrystusa jest bowiem głęboko związana z „ogniem” Ducha, a obydwa te obrazy wskazują na sens chrześcijańskiej niedzieli. Ukazując się apostołom wieczorem w dniu Paschy, Jezus tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. To tchnienie Ducha Świętego było wielkim darem, jaki Zmartwychwstały ofiarował swoim uczniom. Również w niedzielę, pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu, Duch zstąpił z mocą na apostołów zgromadzonych razem z Maryją. Pięćdziesiątnica jest nie tylko wydarzeniem, które dało początek istnieniu Kościoła, ale tajemnicą, która nieustannie go ożywia. „Pascha tygodnia” staje się więc w pewien sposób „Pięćdziesiątnicą tygodnia”, w której chrześcijanie wciąż na nowo przeżywają radosne spotkanie ze Zmartwychwstałym, a On ożywia ich tchnieniem swego Ducha.

Pytania do refleksji:

• Na ile mam świadomość, że każdorazowa spowiedź odnawia mój chrzest?
• Czy doświadczam spotkania z Bogiem w sakramencie pokuty i pojednania?
• Jak często się spowiadam? Czy mam świadomość, że w tym sakramencie Bóg mocą Ducha Świętego odpuszcza mi grzechy i jednoczy z Nim i Kościołem, że jest to konkretna przestrzeń poddawania się tchnieniu i mocy Ducha?

• Co mogę uczynić, by głębiej przeżywać sakrament pokuty i pojednania?
• W jaki sposób świętowanie niedzieli pozwala mi doświadczać działania Ducha Świętego?
• Jakie zauważam owoce działania Ducha Świętego przez Mszę Świętą, w mojej rodzinie, wspólnocie?
• Co mogę uczynić, by lepiej przeżywać Dzień Pański – niedzielę – rozumianą jako dzień pogłębienia więzi
  z Bogiem i ludźmi?

Streszczenie konferencji ks. Mieczysława

Ksiądz Mieczysław rozpoczął od nawiązania do Niepokalanego Poczęcia NMP i tajemnicy Wcielenia Chrystusa. W Maryi zostaje zapoczątkowane to wszystko, co Duch Święty będzie wypełniał w Chrystusie i w Kościele. Duch Święty przygotował Maryję do tych zadań poprzez swoją łaskę. W Niej Duch Św. wypełnia Boży zamysł. Objawia Syna i prowadzi ludzi do jedności z Ojcem. Maryja jest przy rodzącym się Kościele jako Matka żyjących – nowa Ewa, Matka Chrystusa Jego Mistycznego Ciała. Archanioł Gabriel Nazywa Maryję „Pełną łaski”. Duch Święty mógł działać
w Niej, gdyż cała była do Jego dyspozycji – pełna łaski. Na tyle działa w nas Duch Święty, ile jest w nas łaski…

Podczas chrztu Jezusa w Jordanie zostaje wyraźnie przez Ojca Niebieskiego potwierdzona Jego godność
i misja. Ukazuje się też Duch Święty – widomy znak Jego namaszczenia. Można przenieść ten obraz na chrzest każdego z nas. Jestem obdarzony przez Ducha Świętego dla siebie i dla innych, dla świata.

Wołamy: Duchu Święty, przyjdź – napełnij nasze serca. Bóg odpowiada na to wołanie człowieka: „Wyleję Ducha mego na wszelkie ciało… (Jol 3,1-5)

Jezus zapewnia: „Duch Święty doprowadzi was do całej prawdy, gdyż On sam jest Duchem Prawdy”.

Duch Święty zostaje dany na prośbę Jezusa. Uczy nas życia duchowego i dania światu tego, czego mu brakuje. Uzdalnia do ofiary na wzór Jezusa. Źródłem i pokarmem jedności i posługi chrześcijan w Kościele są: ołtarz
i konfesjonał, modlitwa i post, pokora i miłość. Ofiara doskonała wyraża się poprzez miłość nieprzyjaciół – nie żywienie urazy wobec tych, którzy nas prześladują.   

Jan Paweł II w liście apostolskim w 25 rocznicę ogłoszenia Konstytucji o liturgii – Vicesimus quintus annus,    stwierdził: „Najpilniejszym zadaniem jest formacja biblijna i liturgiczna ludu Bożego, pasterzy i wiernych”.

Liturgia sprawia, że tajemnica życia Chrystusa od poczęcia do śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia dokonuje się pod zasłoną świętych znaków. Trzeba je medytować, by posługiwać się nimi rozumnie. Liturgia musi zachować coś z tajemnicy, bo taka jest jej natura. Nie może być  do końca zrozumiana i podporządkowana logice rozumu. Liturgia łączy świat boski ze światem ludzkim, świat ducha ze światem materii. Przez znaki liturgiczne, zwłaszcza sakramentalne wyraża się misterium zbawienia. 

W liturgii powinien uczestniczyć cały człowiek, czyli jego rozum, ciało i serce. Realizuje się to poprzez rozumienie, rozważanie znaczenia liturgii, w czym uczestniczy rozum, przygotowanie celebracji – gdzie zaangażowane jest ciało
i wejście w misterium (mistagogię) – zaangażowanie serca. Liturgia jest szkołą życia chrześcijańskiego i wolności człowieka. To tajemnica Chrystusa Sługi, której istotą jest uobecnienie Chrystusowego posłuszeństwa i Jego drogi
aż po śmierć na krzyżu. Podstawową zasadą liturgii jest spełnienie tego, co się mówi, a nie wypowiadanie tego, co się czyni.

Sakrament odrodzenia włączył nas w jako członków Kościoła w najgłębszy związek z Chrystusem. Tak otrzymujemy bogactwo Syna: dar Ducha Św., prawdę i życie, uczestnictwo w Boskim synostwie Chrystusa i w Jego kapłaństwie oraz uzdolnienie do sprawowania kultu. Chrystus sam modli się za nas i w nas. Modli się w nas, bo jest Głową Ciała, którego jesteśmy członkami. Modli się, bo jesteśmy świątynią, a On kapłanem. Sprawcą modlitwy zawsze jest Duch Święty.

Bóg jest miłością. Miłość „rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.”
(Rz 5,5) Grzech powoduje śmierć. Dlatego pierwszym skutkiem daru miłości jest odpuszczenie grzechów. Dzięki mocy Ducha Świętego możemy przynosić owoce. Duch jest naszym życiem. Duch Święty, Duch Prawdy,  zostaje posłany przez Ojca w imię Jezusa i na Jego prośbę. Duch Święty przychodzi, jest z nami na zawsze, mieszka z nami, uczy
i przypomina nam wszystko, co powiedział Chrystus. Świadczy o Nim i doprowadza do całej prawdy. Przekonuje świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie.

Ksiądz nawiązał również do rozpoczętego właśnie Roku Miłosierdzia oraz Jubileuszu 1050 rocznicy Chrztu Polski. Zachęcił do życia w duchu miłosierdzia i pełnienia uczynków miłosierdzia, w tym korzystania z odpustów. Zwrócił też uwagę na ciągłe odnawianie w sobie świadomości godności dziecka Bożego oraz darów i zarazem zadań jakie wynikają z przyjętego sakramentu Chrztu i Bierzmowania. Zaproponował też korzystanie w modlitwie z dwóch psalmów – Ps 136, by uświadomić sobie obfitość łaski Bożej w naszym życiu i Ps 51, uświadamiającego naszą słabość
i grzeszność.

Spotkanie tradycyjnie zakończyła modlitwa różańcowa we wszystkich intencjach stałych i przedstawionych przez poszczególne rejony DK oraz życzenia z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia.

Prosimy, pamiętajcie w codziennych modlitwach o wszystkich intencjach DM, gdyż Diakonia Modlitwy to modlitewna służba, owocująca dla tych, za których się modlimy, ale w szczególny sposób również dla nas samych.
Nie zapominajcie, o modlitwie w intencji Ojczyzny!

Pozdrawiamy gorąco wszystkich, życząc jak najobfitszych owoców życia łaską Bożą w tym szczególnym roku
i zapraszamy na kolejne – wielkopostne spotkanie Diakonii Modlitwy, które jest zaplanowane na 27 lutego. Przekażcie tę informację w kręgach i  zaproście kogo się da!

Szczęść Boże na ten Nowy Rok 2016!

Krystyna i Marek Rzucidłowie